చిక్కుముడి

వెంటాడుతూనే వుంది. ఊహ తెలిసిన నాటి నుంచీ ప్రతీక్షణం నీడలా వదలనంటోంది. ఊహెందుకు అందంగా వుంటుంది? సెల్యూలాయిడ్ అంతగా ఎందుకాకర్షిస్తుంది? మళ్ళీ ఈ రోజు కొత్తగా నా బుర్రలోకి పాత ప్రశ్నే వచ్చి చేరింది. ‘ఓ మై ఫ్రెండ్‘ సినిమాలో లాజిక్ నాకు అర్థమయ్యింది. కాదు కాదు నేను కన్విన్స్ అయ్యాను. ప్రతీ స్నేహమూ ప్రేమకే దారితీయాల్సిన అవసరం లేదని, ప్రతీ ప్రేమలోనూ పరిపూర్ణ స్నేహం వుండకపోవచ్చునని.

స్నేహంలో ఆశించటా లేమీ లేవు. కాని ప్రేమలో స్వార్థం వుంటుంది. దర్శకుడు బలంగానే చెప్పాడు. చిత్రమైపోయిన తరువాత మరలా ఆ లాజిక్ లో మతలబు వుందా? చిన్న సందేహం. అదేమిటో అర్థమై చస్తే కదా ఈ చిన్నబుర్రకి. అర్థం కాని విషయంపై అంతలా తలబద్ధలు కొట్టుకోవాలసిన అవసరం ఇప్పుడుందా?

ఒకటి మాత్రం నాకు బాగా అర్థమయ్యింది. అమ్మాయి మాట్లాడితే చాలు మనస్సులో అష్ఠావక్ర ఆలోచనలతో సతమతమ య్యే ఓ తరం క్రమంగా మరుగున పడుతోంది. ఇప్పటి తరానికి మరింత క్లారిటీ పెరిగింది. సన్నటి గీతపై నడవటం కాదు కాదు జిమ్నాస్టిక్స్ చేయటం ఈ తరానికి అలవోకగా అలవడుతోంది. అలాంటి తరాన్ని చూసి తొందరపడి ముద్రలేస్తే ఇబ్బంది పడేది మనం మాత్రమే కాదు, వాళ్ళు కూడా అని అనిపిస్తోంది.

చూసిన దాని గురించి మాత్రమే మట్లాడాలని, చూడటంలో మనదైన ఊహాలోచనలకు స్థానం ఇవ్వకూడదని చాలా కాలం నుంచీ నేను మొత్తుకుంటున్న విషయాన్ని మరో సారి వచ్చిన సందర్భాన్ని వాడుకుని మొరిగేస్తాను.

తక్షణ స్పందనలకు చారిత్రిక సత్యాలను, భవిష్య దార్శనికతనూ జోడించి గుట్టుమట్టులు విప్పిచెప్పే విప్లవాత్మక కర్తవ్యాన్ని అందిపుచ్చుకుని నెరవేర్చే బాధ్యతలను తలకెత్తుకున్న వారు వేరే వుంటారని నా గట్టినమ్మకం. నేనైతే ఆ కోవకు చెందనన్న ది విస్పష్టమే.

భావం అభావమై నిశ్శబ్ధమైనప్పుడు... అభావం శబ్ధమై భావంగా మారకుండా ఎలా వుంటుందబ్బా?

సమస్యంతా నాతోనే. అన్నీ ముందుముందుగానే... చిన్నప్పుడు మాటలు త్వరగా... పెద్దవుతున్న కొద్దీ స్నేహాలూ పెద్దవిగానే... స్నేహప్రేమమోహ సమ్మిళిత భావోద్వేగాలు చల్లబడకముందే... విడగొట్టి వడకట్టకముందే... దడికట్టిన జీవిత బరిలో అడుగుపెట్టాను. ఇష్టమో అయిష్టమో తేలకుండానే నాన్నా అన్న పిలుపు వచ్చి చేరింది. ప్రమేయం లేకుండానే అనుమానావేశాలు పెనుద్రేకాలై జీవకాలాన్ని కాటేశాయి. అన్నీ నాలుగడుగులు ముందే వచ్చి చేరాయి ముసలితనంతో సహా. మరో నాలుగు అడుగులు ముందుకేసి భౌతికానంతర జీవితం మాత్రం నన్ను కౌగలించుకోకుండా వుంటుందా?

ఆనందం, దు:ఖం, సుఖం, సంతోషం, వేదన, రోదన, సౌందర్యోపాసన... రాసుకుంటే పోతే ఎన్నో భావోద్వేగాలు... అన్నీ క్షణికాలే. వాటిని వదిలేసి వెంపర్లాట... దేనికోసమో? ఇంకా సాగుతూనే వుంది ఆలోచనా రాగం.