గతంలో ఎన్నడూలేని ఓ కొత్త దుఃఖం మనస్సుని ముంచేసింది. బయటపడడానికి చేయని ప్రయత్నం లేదు. ఉన్న కొద్దిపాటి తీరికనూ ఏదో ఒక పనిలో పెట్టినా కొలిక్కి రాకుండా కొలిమి రాజుకుంటూనే ఉంది. చివరికి వాడు వెళ్లాల్సిన రోజు రానే వచ్చింది. అప్పటి వరకూ లోపొరలకే పరిమితమైన కన్నీరు రెప్ప గడప దాటింది. అమ్మని చూడడానికి వెళ్దామంటే భయం... ఎక్కడ పెదవి దాటుతుందో అని. చిన్నప్పుడు నేనుపడ్డ కష్టం వాడు పడకూడదనుకుంటూనే వాడిని ఎంత హింసించాను.. నాకిప్పటికీ ఆ రెండు సన్నివేశాలూ గుర్తే. వెంటాడుతుండే నా నల్లని నీడలవి. మరిచిపోవా కన్నా వాటిని.. అంటే నిర్దయగా కష్టం అంటూ సత్యాన్ని ఎంత నిక్కచ్చిగా చెప్పాడు. లవ్ యూ రా తండ్రీ. ఎలా తట్టుకున్నావు రా? నీవు నిజంగా అదృష్టవంతుడవే. విలువైన స్నేహితులురా వాళ్లంతా. నీకు తెలియకుండా. నేను నా నాన్నతో పంచుకున్నప్పుడు నాకో ఓదార్పు. సిగ్మండ్ ఫ్రాయిడ్ ని చదవాల్సిన అవసరాన్ని మరలా తాత గుర్తు చేశాడు. మొన్నటి భావావేశం నేడు లేదు. నిన్నటి వరకూ వెన్నంటిన పదాలు నేడు నెమ్మదించాయి. బహుశా నీవూ అంతే. త్వరగా కోలుకో. మరింత సమున్నతంగా, మహోన్నతుడివై వెలగాలి. సంతోషం నీ చిరునామా కావాలి. మనిద్దరి మధ్యా మాటను నడవనీయని అడ్డంకిని తొక్కేస్తా. నీదైన వ్యక్తిత్వాన్ని, వ్యక్తీకరణలను అర్థం చేసుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తా. నీ స్నేహ సౌధంలో నాకో స్థానమివ్వవూ..?
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి