నేను కొంచెం తేడా

ప్రతీసారీ సరికొత్తగా ముసుగు వేసుకుంటూనే వున్నాను. గుర్తించిన ప్రతీ సందర్భం నన్ను దహించి వేస్తూనే వుంది. బహుశా అందుకేనేమో ఎదుటి వ్యక్తులలో కనపడినప్పుడు మరింతగా అసహనం అప్రయత్నంగా ప్రకటిమవుతోంది. భాషకీ, ఆలోచనకీ మధ్య మౌన నిర్వేదన పెట్టనిగోడలా నిలిచే సందర్భాలే ఎక్కువగా తారసపడుతున్న కాలంలో బతుకీడుస్తున్నా. అజీవిగా జీవించటానికి బతికే వున్నానన్న బలమైన భావన ఎండని జలపాతమై నన్ను తడిపేస్తూనే వుంది. చేతలకూ, మాటలకూ మధ్య శాంతసమన్వయం నీకే కాదూ... నాకూ లేదని రోజూ గమనిస్తూనేవున్నా. అందుకే నీవైపు వేలు చూడటం మానేసింది. తనలో నలుపు కూడా వుందని గురివింద గింజకూ అర్థమైంది. ఎందుకలా విర్రవీగుతావు... అంగీకారం నిన్ను గొప్పవాడినేం చేయదు. నీ అనంగీకారంతో కూడా పనిలేదు. తాపత్రయం దేనికో అర్థమైతే ఏ చెట్టుకిందో కూర్చుంటా కదా?! ఎండమావిలా అంతా తెలిసినట్టే వుంటుంది. అజ్ఞానం బయటపడే సమయానికి ఉష్ణాయాసం మాత్రమే మిగులుతోంది. ఇదో నిత్య ప్రహసనం. ప్రతీ ఘడియకూ సరికొత్తగా మొదలవుతుంది. ప్రతీ ముగింపూ నూతనమే. భావోద్వేగాల భావప్రాప్తి... ఓ భౌతికావసరం... అకు, పూవు, చెట్టు... గడియారం, కంప్యూటర్, సెల్ ఫోన్... నేను... తేడా ఏమీ లేదు. నేను వాటిని వాడుకుంటున్నాను. అవీ నన్ను వాడుకుంటూనే వున్నాయి. అందుకే ఇప్పుడు మరోసారి సరికొత్తగా ప్రకటిస్తున్నా... నేను కొంచెం తేడా... నేను అందరిలాంటి వాడినికాదు...