కళ్లు బడలికగా రెప్ప విప్పుకున్నాయి. చెవులకు అలవాటయిన రింగ్ పిలుపు. దీప కాంతి చొరవ తెలివిడికి వస్తోంది. ఎక్కడ? అంటూ రెండు గదులూ వెతుకున్నా. మూడో గది నుంచి ఇక్కడున్నా అంటూ తను పలికింది. ఆ మరుక్షణమే సుధమ్మ చనిపోయింది? అంటూ ‘వార్త’. ఏం విన్నానో అర్థం కాలేదు. తేరుకునే లోపే ఉదయాన్నే అంట అంటూ వివరణ. చాలా అభావంగా చేతి వేళ్లు సెల్ ఫోన్ స్క్రీన్ పై కదిలాయి. మా వాట్సాప్ గుంపులో ‘సుధ అత్తయ్య మరి లేరు’ అంటూ వాక్యం పోస్టు చేశా. వరుసగా సంతాప సందేశాలు వీలువెంబడి వస్తూనే ఉంటాయి. ఈలోగా ఎలా వెళ్తావు? అని తనని అడిగా. ‘ఆంటీ’తో వెళ్తున్నా... అంటూ చెప్పి తన పని తను చేసుకుంటూ వెళ్లిపోయింది. సుషుప్తావస్థలో మళ్లీ మంచంపైకి శరీరం చేరింది. ప్రమేయం లేకుండానే చేతులు దుప్పటిని నిండా ముసుగేశాయి. అస్థిమితంగా ఆలోచనలు. మళ్లీ లేచాను. ఫోన్ తీసుకొని ఈ సారి నాన్నకి చేశా. సుధత్తయ్య చనిపోయారు అని చెప్పి ఫోన్ పెట్టేశా. అమ్మకి తెలిస్తే... తెలియాల్సిందే. తట్టుకోవాల్సిందే. నాన్న ఉన్నారుగా. వెళ్లకపోతే జీవిత కాలం బాధపడుతుంది. అందరూ కుడి ఎడంగా అదే వయస్సులో ఉన్నారు. ఎవరు ఎవరి గురించి ముందు వింటారన్నదే విషయం. చివరాఖరి వాళ్లకు తప్పదేమో ఎంతో కొంత వేదన. అలజడిగా ఉంది. రెండుసార్లు వెళ్లానా... మళ్లీ వెళ్లాల్సి వచ్చేటట్టుంది. ఈ మరణ వార్త మరేదో భయాన్ని తట్టిలేపుతుంది. జీవన్మరణాలు సహజమని, వాటి వెన్నంటే సుఖ దుఃఖాలు ఉంటాయన్న జీవన సత్యాన్ని ‘సర్వేశ్వరా’ అంటూ కేకేసే వాళ్లకీ జీర్ణం చేసుకోవడం కష్టమే. ఇంతకీ ఎందుకు రాస్తున్నా... తెలియదు. తెలిస్తే ఎందుకు రాస్తాను. పనిచేసుకుంటూ పోతాగా... ఎప్పుడో అన్నట్లు గుర్తు... భావం అభావమై విసిగిస్తోంది. దీనిని కప్పెట్టే పనేదే తలకెత్తుకోవాల్సిందే.
మావయ్యా... మీకింక బాధ లేదులే... ఇంటికి ఎవరొచ్చానా... ‘‘చూడు ఆ మనిషికి ఏం పట్టదు. నిద్ర కూడా పోరు. ఎప్పుడూ పనే. మమ్మల్ని కూడా పట్టించుకోవాలా..?’’ అంటూ వదలలేని ప్రేమ విసుగు మాటలు మరి లేవు. ఇప్పుడు మీ రొటీన్ నుంచి ఓ పని తప్పుకుంది. కాస్త తెరిపి పడండి. మొన్నటి వరకూ ముగ్గురు చిన్న పిల్లలు. ఇప్పుడు ఇద్దరు. ఇంత సుదీర్ఘ కాలం విసుగూ విరామం లేకుండా ‘పిల్లల్ని’ పెంచడం మీకు మాత్రమే సాధ్యమయింది మావయ్యా. గుబులు గుబురు పొదలా చుట్టేస్తోంది. తెలియని ముల్లేదే గుచ్చుకుంటోంది. ఉంటాను... పరిగెత్తాలి. ఖాళీ లేకుండా చిన్న ఆలోచన కూడా చొరబడనీయకుండా అలిసిపోతే తప్ప ఈ రోజు విరామం దొరకదు. రేపటికి
మామూలేలే...
